Soğuk bir kış gecesinde sokak lambasının ışığı parlarken,
bomboş sokakta çıt yok,
soğuk besbelli hayvanları bile sindirmiş bi kuytuya.
İnsanlar kapatmışlar perdeleri,
pencerelerden sızan loş ışıklar bile üşüyor belli.
O evlerde neler yaşanıyor kimbilir,
bildiğim tek şey herkes,
acısını da tatlısınıda kendi içinde yaşıyor,
ne kadar haykırsada dışarıya,,,
bir süre sonra alışılıyor kimsenin dikkatini çekmez oluyor
karışıyor ,sıradanlaşıyor...
Hayat acımasız insanlarda ha keza...
Vesselam hayat bişekilde yolunu bulup devam ediyor.
Aslında ömür,
küsüp, kırılıp, gücenecek, düvünecek kadar uzun değil malesef.
İnsan kalbinin sokaklarında yalnız kalmasın;
Boş sokaklar gün ışığıyla dolacak
koşturan insanlarla soğukta olsa yaş yağmurda olsa,
günlük koşturmaca devam edecek.
Ağlayan, gülen,,,
ömür baki değil,
yürekler üşümesin mühim olanda bu zaten...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder