KAÇ KENDİNDEN

uzanmış elleri tutamadım bakan gözlerdeki umudu göremeden...
ben yalnızlığa alışamadım, başkaları ilede paylaşamadım hayatı...
düşmekten korkarak koşamazsın, oysa nasılda uzaklaşmak için can atıyor duygular...
kendimle pazarlığım biitmiyor artılar eksiler karmakarışık ...
ben varken hiç olmamış onca yaşanmışlık... her biri bir yerde tarumar darmadağınık...
hayatı ezbere yaşamışım ki silinmiş birşey kalmamış ne yazık...
kaç kendinden kaç...
olurmu bu? insan kendinden kaçabiirmi...
yoğrulmuşken tam da bu derken var gibi olmak... oysa çoktan yok olmuşsun
sesiz çığlıklarda bağırarak...
ağlamak sızlamak neye... bu nasıl bir ruh hali?
yıllar yüklenmiş dağ gibi omuzlarında öyle ağır ezilirken bedenin...
akıtarak kanını canın çekiliyorken damarlarından...
kaç kendinden kaç zavallı...
ödediğin bedellerde yok olmuşluğun tokat gibi çarparken yüzüne ...
senden önce varacağını biiyorsun bu kaçışın seni neye, nereye götüreceğini
aynaya bakmaya korktuğun o çehre sana ait kaçamazsın...
bin kere yüzbin kere inkar etsende sen sende öyle bir kalmışsınki ne etsen silemeyeciğin biçimde...
kaç sen kaçtığını zannederek kendine koşmaya devam edeceksin ne çare...
hayat bu herşeyden var içinde... sen dünü bugünü yarını gelecek yapmaya uğraş ki...
tökezleyip düştüğünde canın çok yanmasın...yalnızlığın senin tek can yoldaşın...
bu yolda aldığın darbeler kendinle kucaklaşmanda vesile olacak,,,
kaçacak yer olmadığını anlayacaksın...
sen sende hep vardın hepde olacaksın...(12.12.2008) GÜL